O πεζόδρομος της Ηρακλειδών στο Θησείο

Απογευματάκι, μεσοβδόμαδα, με καιρό που θυμίζει άνοιξη, παρά το γεγονός ότι είναι προχωρημένος Νοέμβρης και με μία ακατανίκητη επιθυμία για κρασί και μεζέ. Θυμήθηκα τους φίλους μου στο Θησείο. Τον Μπάμπη και τον Παναγιώτη Πλατάκο στο «Αμπιμπάγιο».
Είχα καιρό να τους δω, μα ήμουν βέβαιη – όπως κάθε φορά – πως το νέο τους μενού θα αποτελούσε ευχάριστη έκπληξη. Δεκαπέντε και βάλε χρόνια αποτελούν αναμφισβήτητα από τις «σταθερές αξίες» του πεζόδρομου της Ηρακλειδών.
Φέτος μάλιστα σεφ ανέλαβε ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, με μεγάλη εμπειρία εντός και εκτός Ελλάδας, επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη από το εστιατόριο Lafayette της Νέας Υόρκης!
Καθίσαμε με την παρέα στα τραπεζάκια έξω. Πολύ γρήγορα εμφανίστηκε ο Μπάμπης με την γλυκιά, σύζυγό και συνονόματη Αφροδίτη, αλλά και τον αδερφό του, τον Παναγιώτη. Φιλόξενοι και με ενθουσιασμό, μας έλεγαν για τα νέα προϊόντα που ανακάλυψαν από κοινού με τον σεφ και πλέον χρησιμοποιούν στο νέο μενού: Από κρέατα της Φάρμας Καρανικόλα, βιολογικά χοιρινά μπριζολάκια από την φάρμα του Τζίμα στην Καστοριά, βότανα και σφέλα από τον Ταΰγετο, μέχρι κρητικό παξιμάδι και χειροποίητα στριφτάδια από την μικρή βιοτεχνία ζυμαρικών «Αδαμαντίνα» στην Λακωνία. Χώρια βέβαια όλα τα υπόλοιπα που ήδη χρησιμοποιούνταν όπως γραβιέρα Νάξου, φάβα Σαντορίνης και άλλα.
Μόνο μόνο οι περιγραφές, ήταν αρκετές για να μας ανοίξουν ακόμη περισσότερο την όρεξη…
Στο τραπέζι κατέφτασαν χειροποίητο ζυμωτό ψωμάκι, μαζί με «μανιάτικα πιταρούδια». Τρίγωνα πιτάκια δηλαδή, με φύλλο που το ανοίγουν επί τόπου και με γέμιση άγρια χόρτα του βουνού. Στο πλάι, ντιπ από πιπεριά Φλωρίνης και τυριά. Αλλά και «πατάτα ακορντεόν», ψιλοκομμένη φουρνιστή πατάτα Νάξου, αρωματισμένη με φρέσκο κρεμμυδάκι, πασπαλισμένη με καπνιστή πάπρικα. Αυτά για «ζέσταμα»…
Για να ακολουθήσει αμέσως μετά ο δεύτερος γύρος: Χοιρινό μανιάτικο – με την αυθεντική συνταγή, ελιές Μάνης και σφέλα Ταϋγέτου συνοδευόμενο από χειροποιήτα στριφτάδια του οίκου Αδαμαντίνα από την Λακωνία, κατσικάκι Αμοργού στο πήλινο, σιγομαγειρεμένο να λιώνει στο στόμα, μοσχαράκι κοκκινιστό επίσης στο πήλινο με φρέσκα λαχανικά, ρεβίθια και κυβάκια γραβιέρας Νάξου, αλλά και δύο πιάτα πραγματική «αποκάλυψη»: Ο κόκορας ριζότο (το αγαπημένο του σεφ) με εμφάνιση που θα σας εκπλήξει – και το πρωτογαχνί γίδα με τραχανότο, χειροποίητο κρητικό παξιμάδι και φέτα από κοπανάκι Μεσσηνίας (πραγματική πανδαισία γεύσεων και υφών).
Ξεχώρισα από το μενού το πρωτογαχνί γίδας για δύο λόγους: Ο πρώτος εξαιτίας της εξαιρετικής υφής του τραχανά – για τον οποίο δεν είμαι και πολύ φανατική, αλλά δοκιμάζοντας αυτό το πιάτο άλλαξα εντελώς γνώμη – όπως και για τον συνδυασμό του με το κρεατάκι που είχε πάρει τον χρόνο του στο μαγείρεμα, χωρίς να είναι στεγνό, αλλά κρατούσε όλα τα αρώματα και τα ζουμάκια του.
Στο τραπέζι είχε πέσει σιγή ιχθύως και μόνον τα «μάχημα μαχαιροπήρουνα» έπαιζαν μουσική με τραγούδι τα επιφωνήματα της απόλυτης τέρψης (ω…α…πωπω!).
Φωνάξαμε τον Ανδρέα να βγει έξω από το «βασίλειό» του. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον συγχαρούμε για την απέραντη ευχαρίστηση των ουρανίσκων μας και της φουσκωτής σαν καρβέλι από ψωμί, κοιλίτσας μας.
Και που να βάλουμε τώρα το χειροποίητο παγωτό βανίλια του Παναγιώτη; Μα πάντα υπάρχει χώρος για ένα τέτοιο παγωτό… Τόσο αρωματικό που νομίζεις ότι η ίδια Μαδαγασκάρη έχει ορμήσει στο στόμα σου!
Ακόμη και οι πιο απαιτητικοί της παρέας, ανακάλυψαν το αγαπημένο τους πιάτο, γιατί όχι και εσείς;

Με το τρίτο βήμα διασχίζοντας την Ηρακλειδών, η όσφρηση «συνέλαβε» το στόχο: «Αμπιμπάγιο» στο αριστερό μου χέρι.